Kopacz (31.08.2015)
Kopacz: Czuję się zażenowana słowami Andrzeja Dudy do prezydenta Gaucka
Premier Ewa Kopacz ($fot. Roman Rogalski / Agencja Gazeta)
Kopacz była pytana o to, co sądzi o słowach prezydenta Dudy na briefingu prasowym po wizycie w Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku.
– Czuję się zażenowana – odpowiedziała szefowa rządu. Jak podkreśliła, o Polsce trzeba mówić zawsze jak najlepiej, zwłaszcza poza jej granicami.
– Bardzo często, spotykając się z państwem, mówiłam: miejmy odwagę mówić o Polsce jak najlepiej, wtedy przede wszystkim, gdy wyjeżdżamy poza jej granice. Jest wiele powodów do tego, by można mówić o naszym kraju, o naszej ojczyźnie jak najlepiej – oceniła Kopacz.
– Miałam takie wrażenie, że podczas tego spotkania to prezydent Gauck mówił dobrze o Polsce. I było mi z tego powodu przykro – dodała premier.
W niedzielę w Szczecinie podczas obchodów 35. rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych oraz powstania NSZZ „Solidarność” Andrzej Duda nawiązał do swej piątkowej wizyty w Niemczech. Jak mówił, prezydent Joachim Gauck powiedział mu, że Polska pięknie się rozwija i spytał, czy to wzbudza w Polakach zadowolenie. Duda relacjonował, że odpowiedział niemieckiemu prezydentowi twierdząco, że trudno tego nie zauważyć, jak wiele się zmieniło.
– Jest tylko jeden w tym wszystkim problem. I mówię: panie prezydencie, tak, i sądzę, że ludzie dlatego mnie wybrali, bo głośno powiedziałem i nazwałem sprawy po imieniu: niestety Polska nie jest dziś krajem, o którym można by powiedzieć, że jest państwem sprawiedliwym, sprawiedliwym dla swoich obywateli, że jest państwem, w którym obywatele traktowani są równo – podkreślił prezydent Duda.
Jak dodał, „jest bardzo wielu ludzi, którzy tego powiewu wolności, nowoczesności, zasobności i poprawy jakości życia tak oczekiwanej nie odczuli w takim stopniu, jak się spodziewali, czy w takim stopniu, jak udało się to innym, niestety nielicznym”.
Czarne proroctwo: Finis Europae
Ziemowit Szczerek, 28.08.2015
Nie mam zamiaru przekonywać, że z muzułmanami w Europie nie będzie problemów. Będą. Mam sporo zastrzeżeń co do islamu, ale mam je też do każdej innej religii, z katolicyzmem na czele.
*
No więc tak to wygląda. Północna Afryka i Bliski Wschód uwierzyły, że wystarczy chcieć. Że wystarczy obalić złe władze, a dobrobyt ekonomiczny przybiegnie sam, jak dobry pies. Mało komu przychodziło do głowy, że samo tupanie nogami i postulaty „chcemy, żeby było lepiej” to zwykłe zaklinanie rzeczywistości. W Syrii, Egipcie, Libii i Tunezji doszło do rozpraw z tyranami. I pewnie słusznie, tylko że, niestety, zabrakło alternatywy dla obalanych rządów.
Nakręciła się spirala kolejnych rewolucji mających wyczarować lepsze czasy, ale ukręcić bicza z piasku i stworzyć porządnie działającej gospodarki na zawołanie nie potrafi nikt. I cóż: w miejsce obalonych tyranów wcisnął się chaos i radykalna, barbarzyńska wersja islamu, która zgotowała regionowi taką rzeź, jakiej świat od dawna nie widział. Nawet najstabilniejsze porewolucyjne kraje – Egipt i Tunezja – zmuszone zostały do powrotu do zamordystycznej polityki po to, by w ich miejsce nie wdarł się jeszcze większy zamordyzm pod czarnymi, dżihadystycznymi sztandarami.
No więc właśnie, tak to wygląda. Ci z Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu, którzy – co zrozumiałe – nie chcą już dłużej żyć w swoich ogarniętych chaosem i krwawym szaleństwem krajach, napierają na Europę. Są wycieńczeni, zdesperowani, świadomi faktu, że Europa ich nie oczekuje, nie chce i że ich – nie oszukujmy się – nie cierpi, ale świadomi są też innej rzeczy: że mimo wszystko mają prawo do przeżycia w miarę godnego życia. A innej drogi często po prostu nie mają. Nie mają dokąd iść.
Uciekają, owszem, do Egiptu, który jednak ma swoje gigantyczne problemy, uciekają do irackiego Kurdystanu, który ma ich jeszcze więcej. Do Libanu, gdzie, jeśli tak dalej pójdzie, będą stanowić połowę populacji kraju. Do Turcji, gdzie są ich już prawie dwa miliony. Ale status uchodźcy w Egipcie, Iraku, Libanie czy Turcji to nie jest przepustka do nie tyle dostatniego, ile choćby normalnego życia. Przepustką taką być może byłaby imigracja do bogatych krajów Zatoki Perskiej, na czele z Arabią Saudyjską, ale – niestety – muzułmańscy bracia imigrantów w cywilizacji i wierze oficjalnie się na nich wypięli i ogłosili, że żadnych uchodźców u siebie nie chcą, tak więc inszallach, i szukajcie szczęścia gdzie indziej.
No i tak to się niestety kończy. Ciężarówką na austriackiej szosie, w której znaleziono ponad siedemdziesiąt zwłok ludzi, którzy musieli zginąć tam straszną śmiercią, tonącymi na Morzu Śródziemnym łódkami i wodą wdzierającą się w płuca setkom wycieńczonych uciekinierów. Desperackim atakiem na macedońską granicę, murem na granicy Węgier. Tak w praktyce wygląda kolejna wielka wędrówka ludów. Ludów, które prą na północ, do legendarnych krain stabilizacji i bogactwa. Do Europy, gdzie trawa jest zielona, gdzie policja pomaga, a nie bije i morduje.
Oczywiście, Europa, żeby pozostać Europą, nawet przy najlepszych intencjach – nie da zapewne rady przyjąć wszystkich, którzy tego chcą i potrzebują. Chcąc zatrzymać imigrantów, będzie musiała, bo nie ma innego wyjścia, bardzo mocno wpływać na sytuację w krajach, z których imigranci pochodzą. Będzie musiała, bo musi, pomóc doprowadzić do zakończenia rzezi w Syrii i spuszczenia porządnego łomotu Państwu Islamskiemu, które jest chorym, ropiejącym wrzodem na ciele jakiej-takiej cywilizacji, której dochrapał się świat. Będzie musiała pomóc Libii doprowadzić się do w miarę ackeptowalnego stanu, pomóc jej się ogarnąć na tyle, by nie dochodziło tam do masowych egzekucji, filmowanych komórkami i puszczanych coraz bardziej obojętniejącemu światu, bo światem jeszcze niedawno wstrząsnęła sfilmowana egzekucja Saddama Husajna, która dziś, przy zalewie nagrań z okrutnych egzekucji dokonywanych przez fanatyków, wydaje się czymś niespecjalnie poruszającym.
Europa będzie musiała pomóc Tunezji i Egiptowi stać się jeszcze bardziej stabilnymi krajami, których pozytywny obraz promieniuje na cały region, zachęcając do przyjmowania płynących z nich wzorców, tak jak dla Kaukazu wzorem staje się coraz bardziej porządniejąca Gruzja.
Niestety: medialna histeria nawołująca turystów do unikania tych państw sprawia, że ich sytuacja gospodarcza będzie coraz gorsza. A co za tym idzie – gorsza również się stanie sytuacja polityczna i społeczna.
Europa, w końcu, będzie musiała próbować zmusić państwa Zatoki do zrezygnowania z egoizmu i przyjmowania części uchodźców. Będzie musiała, bo jeśli tego nie zrobi, to jej granice będą bombardować coraz liczniejsi i coraz bardziej zdesperowani uchodźcy. I będą, jak w Macedonii, wdzierać się do europejskich państw. Czy Europie się to podoba, czy nie.
*
Ale póki co trzeba się tymi imigrantami zaopiekować. Trzeba zapanować nad sytuacją. Stawić czoła. Problem nie zniknie, jeśli zamknie się oczy. Imigranci nie rozpłyną się w powietrzu. Nie możemy pozwolić, żeby na naszych oczach ludzie dusili się w ciężarówkach czy tonęli w łupinach na morzu. A każdy, kto uważa, że ludzie chcący odrobiny normalności powinni po prostu powymierać w drodze – nie jest człowiekiem. Coś takiego brzmiałoby szczególnie paskudnie w ustach Polaka, przedstawiciela narodu, który w swojej historii masowo emigrował w poszukiwaniu lepszego życia. I który też, ze względu na swoją specyfikę, zaznał na emigracji niechęci, braku akceptacji i odrzucenia.
Słowem – imigrantami trzeba się zająć. Zapanować nad sytuacją w inny sposób niż przez pozwalanie im umrzeć. Polski to też dotyczy. Polska, tak lubiąca przywoływać upiory zdrady Zachodu z 1939 roku, tak mocno domagająca się zdecydowanego zachodniego wsparcia wobec agresywnej polityki Rosji, tak lubiąca mówić o solidarności – ma obowiązek sama wykazać solidarność wobec Zachodu, tym bardziej że nikt nie wymaga od Polski przyjmowania jakichś obłędnych ilości imigrantów. Jesteśmy Europą i chcemy być Europą, mamy więc obowiązek stawić czoła temu samemu zjawisku, któremu musi stawić czoła Europa, jeśli Europa od nas tego wymaga. Musimy oczywiście pamiętać, że z powodu naszego położenia geograficznego będziemy zapewne zmuszeni do poradzenia sobie z narastającą falą imigracji z Ukrainy, i to na odpowiedzialne przyjęcie Ukraińców powinniśmy się najmocniej nastawiać, ale nie możemy egoistycznie powtarzać za Viktorem Orbánem, że nie chcemy muzułmańskich imigrantów i koniec. Koniec, kropka, tupnięcie nogą.
*
Oczywiście nie ma co udawać, że nie będzie problemu z ich integracją. Z ich islamskim backgroundem kulturowym. Nie mam zamiaru zapewniać, jak to robią niektórzy publicyści, że wyznawana religia nie ma znaczenia. Ma znaczenie.
Mam sporo zastrzeżeń co do islamu, podobnie zresztą jak do każdej innej religii, z katolicyzmem na czele. Uważam, przy całym szacunku dla roli, jaką religie odegrały w przeszłości, że nie stanową już sensownej odpowiedzi na fundamentalne pytania, które stawia przed sobą ludzkość, a w wielu przypadkach bardzo wulgarnie upraszczają rzeczywistość. I, co najgorsze, są nośnikiem konserwatyzmu, tępego bardzo często.
Tak więc owszem, z imigrantami-muzułmanami będą problemy, i to spore. Szczególnie z tymi, którzy domagając się tolerancji dla islamu, jednocześnie nie tolerują europejskiej otwartości na sprawy obyczajowe. Ale jeśli komukolwiek się wydaje, że pochodzący z krajów Bliskiego Wschodu chrześcijanie są jakoś specjalnie mniej konserwatywni – niech nie ma złudzeń. Rodzaj kłopotów z co bardziej zatwardziałymi religijnie imigrantami-muzułmanami będzie tym rodzajem kłopotów, jakie otwarte, liberalne społeczeństwo ma z cudami typu ksiądz Rydzyk czy Radio Maryja. Oczywiście, co jest jasne, ksiądz Rydzyk czy Radio Maryja nie biegają z kałachami po ulicach i nie ścinają głów niewiernym. Ale sam fakt, że ich środowiska bardzo się na przeróżnych forach szczycą tym, że nie biegają, świadczy, że mechanizm tego problemu jest ten sam: „my jesteśmy nietolerancyjni, ale cieszcie się, bo są tacy, którzy są nietolerancyjni jeszcze bardziej”. To trochę tak, jakby biegunka kazała się cieszyć nosicielowi z faktu, że nie jest czerwonką.
Ale przede wszystkim – nie wolno wpychać wszystkich muzułmanów w kategorię zarezerwowaną dla zwyrodnialców z Państwa Islamskiego czy Al-Kaidy. Każdy Polak, którego denerwuje czeski stereotyp każący ze wszystkich bez wyjątku Polaków robić Terlikowskiego połączonego z Macierewiczem, powinien to zrozumieć.
Można, jak to się zwykle robi, rozwodzić się nad faktem, że islam nie przeszedł reformacji, że z trudem przychodzi mu oddzielenie instytucji religijnych od państwowych, ale fakty też są takie, że większość muzułmańskich Bośniaków całkiem dobrze się odnajduje w strukturach demokratycznego (choć niedoskonałego) państwa, i jest o wiele mniej radykalna choćby od polskich redemptorystów czy smoleńskiego tłumku, który właśnie wynosi do władzy rozradowany i triumfujący PiS.
Europa bowiem, posiadająca pooświeceniowe konstytucje, powinna nabierać charakteru poreligijnego, czyli nie chrześcijańskiego, ale też, co oczywiste, nie islamskiego. I trzeba w Europie dążyć do deradykalizacji każdej religii: tak islamu, jak również chrześcijaństwa. Warto zapewne uzależnić europejskie perspektywy imigrantów od gotowości zaakceptowania przez nich europejskich reguł gry, europejskich wartości, europejskiej tolerancji. Tacy imigranci powinni móc liczyć na to, że po jakimś czasie będą mogli starać się w Europie na stały pobyt.
*
Problem w tym, że Europa, jaką znamy, słabnie. Marsz PiS ku rządom jest niestety częścią tego osłabienia. Południe Europy do Unii Europejskiej ma głównie pretensje, Wielka Brytania angażuje się we wspólnotę coraz słabiej, coraz głośniej za to gra rolę drama queen, która co chwila pohukuje, że już za chwileczkę, już za momencik zabierze zabawki i wychodzi z klubu. We Francji niebezpiecznie rośnie Front Narodowy. Niedługo Unia Europejska pozostanie na barkach praktycznie wyłącznie Niemców, które – jak dotąd – okazują się najmniej podatne na populistyczno-nacjonalistyczną pokryzysową histerię, coraz mocniej wrzącą w Europie. Trudno się spodziewać, by kłótliwy i lubiący w stosunkach międzynarodowych głupawo szarżować PiS utrzymał dotychczasową politykę jakiego takiego partnerstwa z Niemcami: a to pisowski rząd zacznie wrzeszczeć, że partnerstwo zbyt nierówne, a to wyskoczy z bucowską roszczeniówką, a to zalicytuje o wiele za wysoko w stosunku do kart jakie posiada – czyli, po prostu, będzie sobą.
A Polska znajduje się obecnie w dość wyjątkowej sytuacji: jest samotniejącym w Unii Niemcom potrzebna, i może na współpracy z nimi naprawdę sporo ugrać – rzecz polega jednak na tym, że musi to być gra odpowiedzialna, rzeczowa, oderwana od nieodpowiedzialnej emocjonalności pod tytułem Krystyna Pawłowicz, nieodpowiedzialnego bredzenia typu Antoni Macierewicz, nieodpowiedzialnego insynuowania i jątrzenia typu Jarosław Kaczyński. Już uznawany za umiarkowanego propisowca Andrzej Duda pokazał, jak będzie wyglądała polityka międzynarodowa według PiS, próbując na siłę wciąć się do rozmów między Rosją, Ukrainą, Francją i Niemcami. W tym wcinaniu się bowiem było coś głęboko niesmacznego: owszem, żal, że Polska nie bierze w negocjacjach udziału, ale jeśli już nie bierze, to wysoce nieodpowiedzialne jest ładowanie się w nie tylko po to, by wzięła.
Nikt bowiem w Polsce nie zastanawia się, czy to polskie wcinanie się pomogłoby to sprawie ukraińskiej, czy nie (a nie pomogłoby, bo Rosja odebrałaby jako policzek wkroczenie do gry człowieka kojarzonego z partią bredzącą co chwila o „ruskich agentach”). Chodzi wyłącznie o to, żeby być. To dziecinna polityka przypominająca słynny wyścig Lecha Kaczyńskiego z Donaldem Tuskiem do krzesła w Brukseli: ważne było to, żeby się tam pokazać, a nie to, po co się tam pokazuje.
Tak więc wątpliwe, czy Polska pod rządami PiS odegra w Europie ważną rolę. PiS ma w Unii beznadziejną prasę, jest zbyt roszczeniowy i nieodpowiedzialny, by mógł pomóc utrzymać Europę w stabilnym kursie. Raczej, jak się wydaje, będzie w tym utrzymywaniu przeszkadzał, co chwila wyskakując z pretensjami do Niemiec czy domagając się wsparcia nierealistycznej polityki wobec Rosji. Niemcy, w coraz większym poczuciu rezygnacji, będą pewnie w końcu coraz bardziej skłaniali się ku eurosceptycyzmowi i narodowemu egoizmowi, reprezentowanemu na przykład przez partię Alternative fur Deutschland, która może – i zapewne będzie – odgrywać coraz większą rolę w niemieckiej debacie publicznej. Rosja wykorzysta sytuację i zacznie kusić Niemców wymarzoną przez Moskwę bilateralną współpracą. A schodzące z europejskiej drogi Niemcy to, w obecnej sytuacji geopolitycznej, początek końca Unii Europejskiej, a co za tym idzie – Europy, jaką znamy. I wtedy tylko pozostanie modlić się, by znów nie wróciło dążenie do ustanawiania starych, dobrych stref wpływów przez regionalnych graczy. Bo, nie daj Boże, moglibyśmy wrócić do strefy wpływów Rosji.
PiS nie stworzy również środkowoeuropejskiego filaru bezpieczeństwa na kontynencie, czyli bloku, który – z historycznych względów – nazwać można by było „międzymorzem”. „Międzymorze” takie miałoby grupować środkowoeuropejską drobnicę – od państw bałtyckich po przedpole Bałkanów – i stworzyć platformę stanowiącą alternatywę dla wpływów tradycyjnych regionalnych graczy. W obecnej sytuacji – głównie Rosji.
Polska, ze względu na swój rozmiar i potencjał, miałaby grać w takiej platformie pierwsze skrzypce. Jednym jednak z podstawowych problemów, dla których „międzymorze” w żadnej formie najpewniej nie powstanie, jest fakt, że Polska dla Europy Środkowej jest jako lider atrakcyjna niewiele bardziej niż sama Rosja. Widziana jest jako zacofana gospodarczo i społecznie, katolicko rozwrzeszczana, religijnie prymitywna, nacjonalistyczna. Nawet jeśli to w dużym stopniu stereotypy, to na takich uproszczeniach generalnie polegają, niestety, relacje międzypaństwowe, a PiS uosabia dokładnie wszystko, czego sąsiedzi w Polsce się boją i czego nie lubią. Jest idealną personifikacją szalejących po Polsce upiorów, strachów, głupot i kompleksów. Słowem: z PiS przy władzy tracili będziemy tę wątłą pozycję w UE, którą mamy teraz, i jeszcze wątlejszą w regionie.
*
I tak to właśnie, niestety, może wyglądać. Imigranci będą napływać, szturmować europejskie kordony, a Europa – razem z Polską – pogrążać się będzie w nacjonalistycznej histerii. Rosja, której w to graj, będzie tę nacjonalistyczną histerię podsycała tak, jak robi to już teraz, przekazując wielkie kwoty rozsadnikom europejskiej jedności, czyli europejskim partiom i organizacjom nacjonalistycznym.
Jeśli Europa nie zewrze szyków i nie podejdzie do imigrantów w sposób odpowiedzialny: zajmując się tymi, którzy już do niej dotarli i w ten sposób pokazując obywatelom własnych krajów, że panuje nad sytuacją, jeśli nie spróbuje problemu w zarodku, czyli jeśli nie użyje wszelkich możliwych środków, by naprostować sytuację w krajach, z których pochodzą imigranci, jeśli nie skłoni do pomocy krajów Zatoki – dojdą do głosu populiści i zajmą się sprawą w sposób nieodpowiedzialny.
Skończy się jak na Węgrzech, granicznymi murami, którymi kolejne europejskie państwa będą odgradzały się od problemu i które na powrót podzielą kontynent. Jeśli Europa nie zewrze szyków, zaczną się z trzaskiem zamykać granice. Kto wie, jak długo wytrzyma układ z Schengen. Traktując problem imigrantów jako sprawę, którą można zepchnąć do morza, trzymać za płotem, pozwolić umrzeć w ciężarówce-chłodni – Europa odejdzie od swoich wartości, między którymi prawa człowieka są sprawą najważniejszą.
Oczywiście, Europa nie zbawi świata. Nie ma na to środków, nie jest krainą cudów. Nie zaopiekuje się wszystkimi, którzy by tego chcieli. Ale musi wypracować w tym zakresie odpowiedzialną, solidarną politykę, w której Polska, chcąc liczyć na solidarność Europy, musi wziąć udział. Odpowiedzialnie przyjmując na siebie część europejskiego brzemienia, bo jeśli pójdziemy w ochronę narodowych, egoistycznych punktów widzenia, może to być początek końca Europy, jaką znamy.
Polish vodka 